«Ας πάρουμε το παράδειγμα ενός νέου, ο οποίος έχει ολοκληρώσει φιλολογικές σπουδές, όπως τον ενδιέφερε, με την προοπτική να γίνει καθηγητής φιλολογίας. Επειδή στο επάγγελμα αυτό δε βρίσκει απασχόληση (πολλοί απόφοιτοι και λίγες θέσεις εργασίας), στρέφεται αναγκαστικά αλλού για αναζήτηση εργασίας.
Μπορεί λοιπόν να αναζητήσει εργασία ως υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων, να γίνει δημοσιογράφος, να ασχοληθεί με τις εκδόσεις βιβλίων, να γίνει διαφημιστής κλπ. Ας υποθέσουμε π.χ. ότι θέλει να ασχοληθεί με τις δημόσιες σχέσεις, γιατί έχει επικοινωνιακές δεξιότητες, κοινωνικότητα, γνωρίζει ξένες γλώσσες και έχει ενδιαφέρον για το αντικείμενο. Φυσικά θα αξιοποιήσει τις γενικές επιστημονικές γνώσεις του βασικού του πτυχίου και μπορεί να προχωρήσει σε μεταπτυχιακές σπουδές ή να επιδιώξει κάποια επιμόρφωση ή σχετική κατάρτιση στον τομέα των Δημοσίων Σχέσεων». (Σχολικός Επαγγελματικός Προσανατολισμός Γ' Γυμνασίου, «Σχεδιάζοντας το επαγγελματικό μου μέλλον...», σελίδα 18).
Ετσι, στο μάθημα προβάλλονται ως διέξοδος για τους μαθητές οι ψεύτικες ελπίδες και όνειρα για εργασία μέσα από το δρόμο της κατάρτισης. Τα οφέλη από μία τέτοια προσέγγιση είναι διπλά. Από τη μια, για ακόμα μια φορά, αναπαράγεται η προπαγάνδα ότι η ανεργία είναι υπόθεση του ατόμου και από την άλλη η προπαγάνδα της ΕΕ του μεγάλου κεφαλαίου ότι η «διά βίου κατάρτιση» είναι ο τρόπος αντιμετώπισης της ανεργίας, την οποία σύμφωνα με αυτούς τη δημιουργεί η έλλειψη επαρκούς σύνδεσης μεταξύ εκπαίδευσης και «αγοράς». Ανοίγει έτσι και στις συνειδήσεις των μαθητών ο δρόμος για τη νομιμοποίηση των αλλαγών που επιχειρούνται στην Παιδεία, αφού αυτή την περιβόητη σύνδεση επαγγέλλονται. Και τελικά αποκρύπτεται ο ρόλος αυτής ακριβώς της «αγοράς» για την ανεργία, για το κυνήγι δεξιοτήτων και μεροκάματου μέσα σε συνθήκες αβεβαιότητας και ελαστικών εργασιακών σχέσεων που θα γνωρίσουν μετά τις σπουδές τους οι μαθητές.